12-12-2019: Bram 18
Het is zover. Je bent 18, Bram, en officieel volwassen. Mijn kleine jongen is definitely een jonge man geworden. Je mag auto rijden, alcohol drinken, stemmen. Allemaal voordelen. ???????? Vooral het eerste is voor jou het summum van 18 jaar zijn. Vanaf 1 februari dit jaar heb je je rijbewijs in the pocket. Iedere kilometer, echt I E D E R E meter, die je onder begeleiding kon rijden heb je gereden. En goed ook. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat je dat roze papiertje al jaren had.
Hèèè… 18. Een nieuwe mijlpaal. Een vrolijk iets. BIG PARTY. Toch heb ik heel hard moeten huilen om een post op Facebook. Mia Freedman beschrijft zo mooi hoe ze beetje bij beetje afscheid van haar zoon neemt tijdens zijn weg naar volwassenheid. Van baby, dreumes, kleuter en scholier, naar tiener, puber, adolescent en uiteindelijk een volwassen man. En zo voelt het voor mij ook, realiseer ik me. Ik neem dus nog maar een tissue. ????
Die kleine jongetjes en later ook de grotere luister(d)en allemaal naar dezelfde naam. En ze noem(d)en me allemaal mamma. Het verdrietige is – tissue 3, 4 en 5 zijn inmiddels aan de beurt – dat ik nooit precies wist wanneer je in de volgende fase terechtkwam. Ik heb niet echt afscheid kunnen nemen van de ene Bram en hallo kunnen zeggen tegen de andere. Ik denk daar meestal niet zo over na, maar op het moment dat ik een foto van zo’n schattig klein Brammetje onder ogen krijg, dan realiseer ik me dat ik jouw gezicht van toen nooit meer zal zien. Jouw stem van vóór de ‘baard’ niet meer zal horen. Niet op die manier. Niet op die leeftijd. Dat klinkt misschien belachelijk, maar als ik er nu weer over nadenk, pak ik meteen nog een paar tissues.*
Fijn om te zien dat jij, Bram, steeds meer op eigen benen staat. Misschien ook niet zo gek met maat 50 aan de voeten! ???????? Natuurlijk kun je me van tijd tot tijd nog goed gebruiken. Daar ben ik je moeder voor, denk ik dan maar. En heel soms denk ik dat trouwens helemaal niet, maar dat schuiven we maar even aan de kant. ????
Je hebt je draai gevonden op school, hebt leuke vrienden, een lieve vriendin en een fijne werkplek. Je vertoeft daarnaast nog graag thuis (ook belangrijk). Bent behulpzaam, zorgzaam en lief. En humor heb je gelukkig ook. Dit alles stelt me gerust. We hebben je zo opgevoed (en nog), zodat je beetje bij beetje van ons los kunt komen en straks echt op eigen benen kunt en gaat staan. Zo is het bedoeld. Zo moet het gaan. Dus ik huil wel af en toe om de mini-Brammen, maar ik ben ook ontzettend blij en dankbaar met en trots op de 18-jarige Bram, hoor. En daar kan ik dan óók weer om huilen. Tjonge, jonge… Maar nu even niet, want het is FEEST! Gefeliciteerd, lieve Bram. Geniet van deze dag! ????????????????????????
