BAM, dat is eruit. Na heel veel twijfel, want ga ik gewoon openlijk zeggen dat ik trots op mezelf ben? Waarom eigenlijk niet, hè? Houden van jezelf is belangrijk, toch? Nou dan. Ik ben sowieso wel blij met mezelf. Niet op ieder front natuurlijk (mijn neus kan bijvoorbeeld mooier, mijn coupe ravage en ongeduld zijn soms ergerlijk). En nee, ook niet iedere dag. Maar over het algemeen ben ik blij met mezelf. Blij met wie ik ben en wat ik doe. En in dit specifieke geval bedoel ik dat ik trots op mezelf ben nu ik met (het herstel van) die gebroken linkerpols zit.
All the way
Je mag best weten: ik was enorm bang. Ik had nog nooit iets gebroken. Dus ik wist niet wat het was en hoe het voelde. En nu ik het weet, hoef ik het hopelijk nooooit meer te ervaren. Pff… 27 december was dé dag dat het gebeurde. Na een val op de padelbaan. Spaakbeen en ellepijp gebroken. 5 januari volgde een operatie, omdat van het spaakbeen maar liefst 5 stukjes bot waren afgebroken. Heb ik weer. Nog nooit iets gebroken en dan maar meteen all the way. Gelukkig is de operatie goed verlopen.
Grote held AHUM
Mijn onderarm ziet er best prima uit. Op 20 januari ging namelijk het gips eraf en kon ik het zien. Ik – grote held AHUM – durfde pas te kijken toen mijn lieve pap me aanspoorde om juist wél te kijken. Zeker omdat het er helemaal niet akelig uitzag. Dat viel inderdaad mee. Wat niet meeviel was dat ik bij iedere beweging met of richting de arm me schrap zette voor de pijn die ik zou voelen. Maar ook dat was ‘a piece of cake’. Ik was gewoon bang om niets… Mijn onderbewustzijn zag dat helaas niet zo.
Overwinning op mezelf
De chirurg schreef op de verwijzing naar de fysiotherapeut dat ik bewegingsangst heb. And o girl dat is inderdaad zo of eigenlijk moet ik schrijven wás. Want ik heb nu al ruim een week mijn demontabele gips niet meer om. En dat had ik van tevoren niet voor mogelijk gehouden. Ik vond het wel veilig zo en een stevige houvast. “Maar ja, Sylvia”, zei ik tegen mezelf, “als je echt sneller en beter wilt herstellen moet je dat ding aan de kant leggen.” En dat heb ik dus gedaan. Eerst dacht ik alleen overdag, maar uiteindelijk heb ik hem ’s nachts ook niet meer nodig. Dat is echt een overwinning op mezelf.
Weer soepel door het leven
Ik kan nu vrijer bewegen zonder die spalk. En merk dat ik al van alles doe met mijn linkerarm/-hand. Niet dat het heel veel is, maar een begin is er. Het herstel is dus duidelijk ingezet. Alleen ik bén er nog niet. Zo eerlijk moet ik ook zijn. Mijn pols is nog megastijf, mijn vingers idem dito. Maar ik heb goede hoop dat de fysiotherapeut en ikzelf de komende weken flink aan de slag gaan om van dat stijve pootje weer een arm, een hand én vingers te maken die lekker soepel door het leven gaan. Tik ‘m aan, met links. Oef… Nog iets te voorbarig. Auw.
Stuk voor stuk geduldig
Ik ben sinds twee weken ook weer aan het werk en wat voelt dat goed. Echt een feestje. Ik kan weer ‘meters maken’ zoals ik dat altijd zeg. Alhoewel het in dit geval meer centimeters zijn dan meters. Maar boeiuhhh… Ik ga vooruit. En dát telt. Ik ben dus heel blij voor mezelf in eerst instantie, maar uiteraard ook voor mijn klanten. Die kan ik nu weer bedienen. Dat was best een grote angst om hen teleur te stellen. Maar zij waren gelukkig stuk voor stuk geduldig. En daar ben ik ze dankbaar voor.
DANKJEWEL
Ik ben dus niet alleen trots op mezelf, maar ook trots op mijn klanten. 💗
Ben jij een klant? Dan: 100 x DANKJEWEL. 😘
