Rechters zijn net mensen
Vrijgesproken.” In mijn eerste zitting ooit was dit het verlossende woord van de rechter. Verlossend voor de gedaagde, hun familie en zijn advocaat. Bij de eisende partij zijn er genoeg woorden uit de mond ‘gelost’, maar geen van alle was verlossend, kan ik je zeggen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Je ziet weleens een rechtszaak op TV, maar als je er met je snufferd bovenop zit, dan is het echt heel anders. Als je dan ook nog eens de rechter kent – van héél vroeger – dan geeft dat het geheel nog een extra dimensie.
Minireünie en kijkje in het gerechtsgebouw
Cathérine, de rechter over wie ik het heb, en ik waren in een ver verleden klasgenootjes op Bisschoppelijk College Broekhin in Roermond. Op LinkedIn hebben we elkaar weer ‘getroffen’. Zoals dat bij velen gaat, is het “och hallo, hoe gaat het met je” en dan is het weer stil. Bij sommigen maak je een connectie en reageer je helemaal niet naar de ander. Wonderlijk eigenlijk, maar oké. Bij Cathérine niet. Zij nodigde me vrijwel meteen uit voor een kop koffie op de rechtbank in Roermond. Toen dacht ik nog even aan zo’n heerlijke, zelfgemaakte latte macchiato met verse melk en dito koffiebonen, maar daarover dadelijk meer. Niet dat ik om deze reden ‘ja’ heb gezegd tegen de afspraak, hoor. Nee, ik was zelfs op bezoek gegaan onder het mom van ‘kom je gezellig een glaasje lauw water drinken’. Echt. Het was heel leuk om haar weer eens te zien na 26 jaar(!) – time flies. En eerlijk gezegd vond ik het naast onze minireünie ook wel mooi dat ik een keer het gerechtsgebouw van binnen kon bekijken.
Met een lege tas ging ik naar binnen
Op het moment dat we de afspraak maakten, had ik al voorzichtig gevraagd of ik ergens rekening mee moest houden. Als je je wapens maar thuis laat, was Cathérines reactie. Grappig! Ik heb niets te verbergen, maar toch heb ik het misschien iets te letterlijk opgevat. Ik heb mijn handtas helemaal leeggegooid in mijn auto. Alleen het hoognodige heb ik mee naar binnen genomen. Weet ik veel wat precies als wapen gebruikt kan worden. Pennen? Boodschappentasjes? Een broodtrommeltje? Ik denk dat er best iets te bedenken valt met alle 3… Anyway. Met een bijna lege tas ging ik dus naar binnen. “Ik kom voor Cathérine Nollen”, meldde ik aan de portier. Natuurlijk had ik moeten zeggen ‘mevrouw Nollen’, maar het amicale was eruit voordat ik er erg in had. De man scheen er niet mee te zitten. Gewapend met een roze bezoekerspasje liep ik even later naar de dames die me door zouden lichten. Mijn tas en ik werden grondig onderzocht op verdachte spullen. Ze vonden natuurlijk niets, want die lagen dus in mijn auto. ????
Ik hield mijn adem in
Ik mocht even verderop plaatsnemen. Meteen nam ik mijn telefoon – verkeerde gewoonte, I know – en zag dat Cathérine me een berichtje had gestuurd dat haar zitting iets uitliep. Ik wilde sowieso wachten. Voordat ik het wist, stond een aardige meneer bij me die zei dat ik ook bij de zitting aanwezig kon zijn. Dat liet ik me geen 2 keer zeggen, ondanks dat ik het wat gek vond. Je gaat toch een beetje zitten pottenkijken en andermans leed aanhoren. Ik probeerde onzichtbaar de ruimte in te lopen en geruisloos plaats te nemen. Ook hield ik mijn adem in ondertussen denkend: mijn telefoon staat toch zeker uit!?! Stel je voor… Op het geritsel van mijn jas na ben ik zonder al te veel heisa op een stoel in een hoekje neergestreken.
Vol bewondering
Ik durfde bijna niet naar Cathérine te kijken, bang dat ik misschien in de lach zou schieten. Daarom heb ik me volledig geconcentreerd op wat de officier van justitie en de 2 advocaten allemaal zeiden. Ik dacht nog: mijn hemel, hier is geen touw aan vast te knopen. Succes, Cathérine met je uitspraak straks. Vol bewondering heb ik gezien en gehoord hoe zij de zitting leidde vooral door de kleine, maar o zo nuttige dingen die ze af en toe tussendoor zei. Een advocaat heel rustig terug ‘in zijn hok’ zetten. Of duidelijk aangeven dat ze alleen aanvullende argumenten wilde horen, niet weer een herhaling van zetten. De uitspraak was geen gemakkelijke. Ik had niet de hele zitting meegemaakt en ook ken ik natuurlijk niet de inhoud van het dossier, maar petje af hoe ze de eisers toesprak en probeerde nog iets te redden van de verstandhouding tussen beide partijen. Tevergeefs.
En dan is er koffie, maar wat voor koffie…
De toga ging uit en toen was het tijd voor koffie. In het restaurant, of noem je het de rechtbankkantine, hebben we herinneringen opgehaald. Ook onze zoons waren dankbare onderwerpen van gesprek. Natuurlijk hebben we het nog over de zitting gehad en het is me extra duidelijk geworden dat ik met een vakvrouw te maken heb, die het daarnaast ook nog eens heel leuk vindt wat ze doet. Mooi dat ook zij haar passie heeft gevonden.
Het was een fijne ontmoeting! En het is allemaal niet zo ‘gesloten’ en ‘eng’ als het soms lijkt. Ook rechters en advocaten (hè Sharon Leinders, Tim Loeffen en Anouk Cordang ????) zijn net mensen.
Dankjewel, Cathérine, voor de uitnodiging. Maaruh… zullen we de volgende keer een lékkere koffie gaan drinken ergens? ????
