Veel veranderd in 17 jaar en toch ook weer niet
Onbestendig. Dat is een juiste omschrijving van het gevoel dat ik al de hele dag in mijn buik heb. Ik dacht eerst dat ik iets te pakken had. Buikgriep of zo. Maar ik denk dat ik het weet… Het is vandaag precies 17 jaar geleden dat het ook zo rommelde in mijn buik. Nou ja, eigenlijk stormde het toen. Het waren weeën. Het is misschien een soort herbeleving, in een lichte vorm. En jij, Bram, jij viert vandaag je 17e verjaardag. Alsof 17 jaar niets voorstelt. Time flies when you’re having fun. Dat klopt als een bus. Fun hebben we gehad en nog. Maar laten we mij even buiten beschouwing met mijn onbestendig gerommel. In deze blog gaan we het over jou hebben, Bram…
12 december 2001 17.27 uur
Na een paar uurtjes ‘moeilijk moeilijk’ lag je daar op mijn buik. 3.865 gram en 56 centimeter lang. Je huilde een beetje zielig. Ik was meteen verkocht. Zoals het hoort was je rood, je zat vol met bloed en je huidje was helemaal vettig. Je was mooi, ook al had je net om het hardst gestreden om uit het geboortekanaal te komen. Je hoofd, dat wel goed paste bij je lengte, paste niet goed door de ‘opening’ (my God), dat hielp niet echt mee… Daar heb ik op de dag van vandaag nog altijd een beetje last van. Ssttt. Da’s waar ook, we zouden het niet meer over mij hebben.
Toen
Lag je tevreden in je bedje, in de box of op de arm. Vaak slapend maar ook veel wakker.
Nu
Lig je heerlijk uren te maffen in je bed of lig je voor pampus met je iPad of telefoon in de aanslag.
Toen
Kwam je vaak knuffelen op mijn schoot.
Nu
Knuffelen doe je nog wel eens, zo half op mijn schoot. Al ben je daar eigenlijk iets te groot voor. Mij hoor je niet klagen.
Toen
Dronk je als een grote. 45 minuten borstvoeding per keer was niets. De luiers werden later goed getest in het zwembad. Mijn hemel wat dronk je veel, zelfs chloorwater. Jakkie.
Nu
Drink je nog steeds veel. Fris, melk, water, aanleng. Nu ook wel eens alcohol (NIX18? Tja…). Maar gelukkig met mate. Tenminste dat denken wij. ????
Toen
Werkjes voor school maken was niet jouw favoriete bezigheid.
Nu
Uhh… nee, helaas heb jij nog steeds een hekel aan huiswerk maken. Zucht!
Toen
Hield ik mijn hart vast als je voorbij sjeesde op je driewieler of fiets.
Nu
Doe ik dat nog steeds als je op je scooter onderweg bent. Ik ben altijd blij als je weer heelhuids thuiskomt.
Toen
Reed je me überenthousiast tegemoet met je tractor of skelter.
Nu
Kom je al aanrijden in de lesauto. En over 1,5 maand mag je al zelf achter het stuur. Slik.
Verhip, eigenlijk is er nog steeds niet veel veranderd. ????
12 december 2018 17.27 uur
Precies 17 jaar geleden. We vieren je verjaardag vandaag klein. Je bent nu aan het werk. In het weekend doen we het dunnetjes over. Bram, je was als baby al een lieverd en dat ben je nu nog steeds. Toegegeven: heel af en toe zou ik je maar wat graag achter het glasvlies willen plakken. Maar daar is je vader niet zo blij mee. Moet hij weer alles over doen, dus dat laten we maar zitten. Blijf wie je bent, spontaan en niet verwend. Dat schreef mijn oma ooit in mijn poeziealbum. De woorden komen nu opeens naar boven. Het klinkt wat oubollig, maar het is een waarheid als een koe. Ik ga het verder niet te klef maken. Toch wil ik wel nog 1 ding zeggen: ik ben heel blij dat ik je moeder ben. Van harte gefeliciteerd en tschüsssss.
